Vandaag trad de JO13-3 aan voor haar derde wedstrijd ooit op een heel veld. En ook dit keer gingen de drie punten mee naar huis. Op de een of andere manier hebben deze mannen hun ideale spelformat gevonden nu ze met 11 tegen 11 op zo’n enorme grasmat mogen draven.

De wedstrijd begon goed. Al vroeg belandde een inzet op de lat, de meiden van Roy waren gewaarschuwd; de mannen hadden geen zin om zich het komende jaar in hun capuchon te verschuilen als ze in Montfoort over straat moesten. Ze gingen voor de volle winst. De druk bleef er volop, de dames werden opgevangen op eigen helft. In de eerste helft kwamen ze er twee keer uit, maar door de grote afstand die overbrugd moest worden, kon keeper Bossie het afsluitende schot probleemloos oprapen.

Intussen had linkshalf Yannick met een fenomenale vrije trap van ruim 25 meter de JO13-3 op voorsprong geschoten. Zijn bal pakte flink hoogte en daalde precies snel genoeg om in de rechterbovenhoek te verdwijnen.

Na het nodige wisselen verslapte de scherpte in de posities en in het duelleren, en konden de meiden er opnieuw doorkomen. Ditmaal haalden ze de achterlijn, en voetbalden zich slim richting goal, waar scherp werd afgedrukt: 1-1. Dit was flink tegen de verhouding in, de JO13-3 had het beste van het spel en verreweg de meeste en beste kansen, maar het ontbrak aan het broodnodige killerinstinct.

Wel werden de jongens weer even flink wakker geschud. Ook een gelijkspel zou door de dames vast en zeker uitgebuit kunnen worden in akelige sociale situaties, zoals verkering enzo. Dat nooit!

Dus werd bij wéér een corner de voltallige bemanning naar voren geschreeuwd, met maar één doel: die bal MOET erin! En met een halve pirouette-omhaal (vanaf nu de Streng-move genoemd: zie hier een poging van Dennis Bergkamp om een eerste versie van de Streng-move te doen) liet Tijmen de bal in de verre hoek rollen, tot ontzetting van alle dames die de langzame rol van de bal volgden.

Daarna begrepen de mannen dat het tijd werd om de wedstrijd in het slot te gooien. Maar ondanks een serie dotten van kansen (“we moeten trainen op afwerken, coach!”) ging de bal er niet meer in.

Het was een mooie pot om naar te kijken, waarbij het belangrijkste doel was om op zoek te gaan naar de ideale veldbezetting. Cris begon daarom als rechtsachter, Yannick als linkshalf. Hugo en Lars A. speelden verdienstelijk als breedhouder op de rechtsbuitenpositie, Faysal liet zien een balvaste middenvelder te zijn. Mees en Maurits in de spits probeerden diepte te houden, en Timo zwierf en bikkelde over het hele veld. Olaf en Quy hebben sinds vorig seizoen al een onbetwistbare duopositie als centraal verdedigend duo, en dirigeerden ook dit keer de verdediging strak naar voren. Tim zorgde met zijn snelheid voor de mogelijkheid om de bal af en toe achter de verdediging te slingeren, en Mats is een sterk startpunt van achteruit voor de vele aanvallende impulsen van dit team.

Grote dank weer aan de supporters, die zich op voor hen onwennig (en in sommige gevallen zelfs ongewenst) terrein moesten begeven om de mannen te kunnen aanmoedigen. Daarom was het goed om te zien dat precies tijdens deze wedstrijd de “Berlijnse muur” tussen de oude verenigingen werd neergehaald. Vol trots liepen de mannen door deze bres terug naar vertrouwd terrein, waarbij het Montfoort S.V. ‘19 gevoel opnieuw een stukje sterker in hen wortelde.